Estetik Olanlar
Türkçe Creepypasta Hikayeleri
Büyükannem hayatımda gördüğüm en korkunç görünümlü evlerden birine sahipti. Büyükannem sakat ve bacaklarını kullanamıyor ama tekerlekli sandalyede bile kendine bakabiliyor. Ürkütücü görünen evini bir kenara bırakırsak, oldukça nazik bir insandır. Evi iki kat, yedi yatak odası ve bir banyodan oluşuyordu. Yatak odalarından birinde, korkulukları andıran çok rahatsız edici görünümlü doldurulmuş ayılarla dolu raflar vardı.
Ne yazık ki, her hafta sonu o odada, onlarla çevrili bir şekilde uyumaktan büyük rahatsızlık duyuyordum. Sonunda uyuyana kadar bana boş boş bakarlardı. Görünüşe göre gecenin bir yarısı çığlık atıyormuşum, ya da sabah kalktığımda büyükannem bana öyle derdi. Bir önceki geceyle ilgili tek bir şey bile hatırlamıyordum.
Her cumartesi ve pazar aynı şey oluyordu. O doldurulmuş canavarların boş bakışları altında uykuya dalmak, gecenin bir yarısı çığlık atmak ve sabah büyükanneden bunu duymak.
En sonunda bir gün kendimi kaybettim. Daha fazla dayanamadım. Büyükanneme o iğrenç iğrençlikleri yatak odasından kaldırması için yalvardım. Memnuniyetle onları kaldırdı ve kabuslar sona erdi.
Üç hafta boyunca kâbus görmedim. Ancak dördüncü hafta bir kâbus gördüm. Korkuluk ayılar raflara geri dönmüştü ve görünüşleri önceki rüyalarıma göre çok daha tehditkârdı. Raflardan teker teker inip yatağıma kondular ve etrafımı sardılar. Onlara geri çekilmeleri için bağırdım ama bana doğru ilerlemeye devam ettiler. Korku beni sardı ve vücudumdaki tek bir kası bile hareket ettiremedim. Korkuluk ayılar üzerime süründü ve beni yatağa sabitledi. İçlerinden biri minik peluş pençelerinde bir yumak iplik ve bir iğne tutuyordu. İğneyi geçirdi ve yüzüme doğru eğildi.
İğneyi üst dudağıma batırdı. İğneyi ağzımdan çıkarırken şiddetli acıdan ağlıyordum. İğneyi yukarı kaldırarak ipi dudağımdaki delikten geçirdi ve ardından alt dudağıma sapladı. Kısa süre sonra kendimi hiç konuşamaz halde buldum. Umutsuzca çığlık atmak istiyordum ama ağzımdan geçen ipler bunu imkânsız kılıyordu. Hareket etmeye çalıştım ama sanki o şeyler bir insan kadar ağırdı. Hiç hareket edemiyordum. Ter içinde uyandım. Odada korkuluk ayısı olmadığından emin olmak için kontrol ettim. Bunun sadece bir rüya olduğunu anladığımda çok rahatlamıştım ama bu şimdiye kadar gördüğüm en gerçekçi rüyaydı.
Büyükanneme bu deneyimden bahsetmemeye karar verdim çünkü benim için endişelenmesini istemiyordum. Günün geri kalanında düşünebildiğim tek şey bu rüyaydı. Ağzımı dikerek kapatan o iğrenç şeyler beni ürpertti. O gece uyumaktan çok korkuyordum, bu yüzden kitap okuyarak sabahladım.
Gece yarısıydı ve kendimi uykulu hissediyordum. Göz kapaklarım yavaşça kapanmaya başladı ve kendimi durduramadan uykuya daldım. Aniden gelen tehditkâr bir kahkaha göz kapaklarımı tekrar açmama neden oldu. Yatağıma bağlanmıştım. Dehşetle gördüm ki, tehditkâr kahkahalar korkuluk ayılarından geliyordu. Yine yatağımın etrafını sarmışlardı ve yüzlerinde aynı tehditkâr bakışla bana bakıyorlardı. Büyükannemden bana yardım etmesi için yalvararak avazım çıktığı kadar bağırdım.
“Artık kimse sana yardım edemez,” diye mırıldandı ayılardan biri.
Bütün ayılar çılgınca gülmeye başladı. Yatağımın ayak ucunda duran ve odanın duvarlarıyla mükemmel bir uyum sağlayan beyaz bir çarşafla kaplı bir nesneye döndüler. Eğer yakından bakmazsanız, onu gözden kaçırabilirdiniz. Korkuluk ayılardan biri nesnenin üzerindeki örtüyü çekti.
Örtü nesnenin üzerinden düştüğünde, mutlak bir dehşet içinde çığlık attım. Büyükannemdi, dev bir tahta çarmıha gerilmişti. Göz çukurları boştu ve ağzı dikilerek kapatılmıştı.
Tekrar tekrar yardım çığlıkları attım ama kimse yardımıma gelmedi. Kendi kendime hıçkırarak ağlıyor, bunun sadece bir kabus olmasını diliyordum.
“Bu bir rüya değil. Yakında koleksiyonumuzun bir parçası olacaksın!” Aynı korkuluk ayı tekrar konuştu.
Diğer ayılar üzerime tırmanırken tekrar gülmeye başladılar. Bundan sonra ne olacağını çok iyi biliyordum.
Ayılardan biri kalabalığın arasından çıktı ve bir pençesinde bir yumak iplik, diğerinde de bir iğne tutuyordu. Yavaşça yüzüme doğru yürüdü.
Durmaları için yalvardım ama sadece daha çok güldüler.
Buraya kadarmış. Hiçbir çıkış yolu yoktu. Bu benim son saatimdi ve ağzımı dikmeye başlamadan hemen önce aklıma bir düşünce geldi.
Ben onlara Estetik Olanlar derdim.
Bu düşünce aklımdan geçtikten hemen sonra göz kapaklarım açıldı! Gözyaşları içinde terleyerek ayağa kalktım. Yatak odamın penceresinden güneş parlıyordu ve saatin 07:31 olduğunu fark ettim.
Etrafıma bakındım. Ayılar yoktu, sadece boş raflar vardı. Kendi kendime onlara ne olmuş olabileceğini ve en önemlisi bu kâbusun nedenini düşündüm.
Aklımdan geçen bir dizi düşünce kendimi güvensiz hissetmeme neden oldu, sanki izleniyormuşum gibi. Bunların hiçbiri mantıklı değildi!
Kısa süre sonra kapımın dışında yankılanan bir tıkırtı sesi duymaya başladım, büyükannemin beni kontrol etmesini bekleyerek hızla yataktan kalktım. Kapıyı açtım ve onu görmek için koridorun dışını kontrol ettim, ama hiçbir şey görünmüyordu!
Onu kontrol etmek için hızla yatak odasına koştum. Kapı tokmağını çevirdim ve içeri girer girmez boş bir yataktan başka bir şey bulamadım.
Endişe ve güvensizlik hissetmeye başladım. Ya ona bir şey olduysa? Olasılıkları düşünmeye cesaret edemiyordum ve çok geçmeden aynı tıkırtı sesi bir kez daha kulaklarımda yankılanmaya başladı.
Kapının tokmağını çevirirken kalbim hızla ileri geri atmaya başladı, kapının diğer tarafında ne bulacağımdan korkuyordum.
Koridora çıktığımda, tüylerimi diken diken eden bir şey gördüm.
Boş bir tekerlekli sandalye…