Düğünüme Gel Ahmet
Yaşanmış Korku Hikayeleri – Annemin rahmetli dayısının başından geçmiş korkunç bir olay vardı. Onu paylaşmak istiyorum sizinle. Rahmetli hep anlatırdı ve her anlattığında da korkudan tüyleri diken diken olurdu.
Urla’da yaşayanlar Kamanlı Camisi’ni bilir. Minaresi yıkık, tepesinde servi bitmiş, harabe halinde bir cami idi. Sonraları restore edildi, düzeltildi. Bizim büyük dayıların tarlası da o caminin karşısındaydı hemen. Her yaz anneannemler bize geldiğinde oraya giderdik. Tarladan domates, salatalık toplar; yerdik. Neyse… Büyük dayım gençliğinde bu tarlayı işlemekteymiş.
Hanımıyla beraber tarlanın içindeki bağ kulesinde oturuyorlarmış. Dayım, her sabah; gün ağarmadan, alacakaranlıkta koyunları otlatmaya götürürmüş. Yine böyle bir sabahmış. Kamanlı Camisi’nin oraya koyunları götürmüş. Caminin içinden tef, dümbelek vb. sesler geldiğini fark etmiş…
Sabahın köründe bu duyduklarının ne olduğuna anlam verememiş. Bu seslere sebep olan durumun ne olduğunu merak ettiği için harabe halindeki caminin yıkık duvarının bir köşesinden içeri bakmış. İçeride cüceler… Kimi ud çalıyor, kimi darbuka… Dayı hala anlamamış, panayırla filan geldiler zannetmiş. Ama neden tarihi caminin içinde olduklarına ve neden caminin içinde çalgı çalmak gibi uygunsuz bir şey yaptıklarına anlam verememiş.
Hepsini tek tek saymamış tabi ama yaklaşık 20 tane cüce varmış orada. İlişmemiş, koyunlarını otlatmaya devam etmiş ama içi de huzursuz olmuş. Bul hal üzere koyunlarını otlatmaya devam ederken bir anda adını çağıran bir kadın sesi duymuş. Bir bakmış ki caminin tepesindeki pencerenin içinde oturan bir gelin. “Gel; düğünüme katıl” demiş dayıya. Dayının jeton o zaman düşmüş.
Hayvanı hasadı bırakıp, bi’ topuk eve koşmuş. Kapıyı da sıkıca kilitlemiş. Gün ağarınca; komşulardan biri, sürüyü başıboş bulmuş caminin orada. Sıradışı bir durum olduğunu sezip, sürüyü toplayıp, dayıya getirmiş. Dayı daha sonra aynı gelini birkaç kez o bağ kulesinin bahçesindeki kuyunun başında da görmüş. Tek bir şey söylemiş hep Düğünüme gel Ahmet”
Ne zaman o kuyunun oradan bir adım öteye geçmeye kalksak, dayı “Gitmeyin oraya!” der dururdu. Caminin oraya hiç yollamazdı bizi. “Tekinsiz orası” derdi. Ayrıca; nedense o gelinin kuyuyu geçemediğini de söylerdi. Allah rahmet eylesin; ölene kadar anlattı durdu bu hikayeyi… Hala bizim ailedeki en efsaneleşmiş cin – peri hikayelerinden biridir.