Yazık – Ömer Seyfettin Hikayesi

Bu hikaye, Ömer Seyfettin’in bir gazeteci mitingine tanık olduğu bir günü anlatan bir eserdir. Hikaye, yazarın gazetecilik mesleğine ve basın özgürlüğüne dair görüşlerini ve eleştirilerini yansıtır.

***

Tesadüfen oradan geçiyordum. Yağmur olanca şiddetiyle yağıyordu. Yollarda çamur insanın dizlerine değil hatta beline kadar bile çıkacak bir derecede idi. Babıâli’nin üst kapısı önünde kenarlarından şıpır şıpır sular damlayan birkaç bayrak etrafında takriben elli altmış kişi toplanmış bekliyorlardı.

Sonra orta yerde birisi bir elinde şemsiye, diğer elinde saçaktan damlayan sularla yazıları bozulmuş bir kâğıttan bir nutuk okumağa çalışıyor, kenarlardan uzaklardan sırf hâl-i sefalet iştimaline acıyarak bakanları bile kendini dinliyorlar farzıyla bağırıyor, bağırıyor, bağırıyordu. Acaba bu bir içtima mı idi?

Arkadaşım bunun ancak bir mektep içtimaı olduğunu irae ediyor, “Baksanıza hepsi çoluk çocuk” diyordu. Hakikaten öyle idi. Gittikçe kesb-i şiddet eden yağmurun bî-nihaye kamçıları altında elindeki kâğıdın kabarmış noktalarını da okumağa çalışan natûk artık kâğıdını büktü, cebine koydu.

Bir eliyle kulağını kaşıyarak etrafında azala azala sekiz on kişiye tenezzül eden içtima-ı müdhişe bir nazar-ı muztaribane atf etti. Artık dayanamadım. Yanımdaki arkadaşımı dürterek, bu kalabalığın ne olduğunu sordum. Zavallı adam, şemsiyemden akan sularla daha ziyade ıslanmamak için biraz açık durarak, “Miting!..” dedi.

Sonra düşünerek ilâve etti: “Hürriyet iyi değilmiş de yine bütün gazetecileri eskisi gibi nefyedeceklermiş:” “Zavallı gazeteciler!..”