Meğer Cin Çağırmışlar
15 yaşındaydım ve arkadaşlarla her zamanki gibi evin önünde oturup muhabbet edecektik. Aşağı indiğimde bir çocuğu korkutuyorlardı. Ben de buna katıldım ve “Bu apartmanda gizlice biri öldü. Biz de onu duvarların arasına gömdük.” dedik. Ruhunun hep gezindiğini ve herkesin çok korktuğunu da söylemiştik. Tabii çocuk aklıyla inandı buna. Biz de bunu korkutmaya çalışıyoruz…
Bunlar, evin arkasında yürürlerken ben, dışarı çıkardığım müzik setinin kolonlarıyla, mikrofondan çıkardığım garip garip sesleri aşağıdakilere dinletiyordum. Çocuk, öylesine korkmuştu ki durumu bilmeyen başka çocuklar da buna inanmaya başlamıştı. Biz de bunun devam etmesi için yan bloğun bodrum katına bir yer hazırladık. Sanki bir insan ölüsü varmış gibi duruyordu. Arkadaşlar da duvarların arkasından yerlere camlar atıyor; içerde, çıkan sesler yankılanıyordu.
Artık bütün mahallenin çocukları buna inanmıştı. Hepsi de “Olamaz böyle bir ses!” diyordu. Sonunda bir aksilik çıkmadan akşamı getirmiştik. Bu arkadaşlardan bir gurup yine aşağı ineceklerdi. İnanmışlardı ama gece ne olacağını merak ediyorlardı. Biz, bunların gece oraya gideceğini öğrendik ve arkadaşlarla bir şey yapamayacağımız için kara kara düşünmeye başladık. Çünkü oyunumuz ortaya çıkacaktı. Çardakta oturuyorduk. O sırada, kapkara bir şey önümüzden geçti.
Biz, “Ya kedi ya köpek” dedik bunun için. En sonunda karar aldık. Gizli saklanma yerimize gidecektik. Burası, boş bir evdi. Apartmanın zemin katı panjurundan giriyorduk. Eve girdik. Işıkları açmaya çalıştık ama yanmadı ve birden önümüzden yine o siyah şey geçti. İnanamamıştık. Kedi değildi. Köpek olsa saldırırdı. Çok ürkmüştük. O sırada, çığlıklarla arkadaşlar bizi aramaya başladılar.
Biz, bize bir oyun oynadıklarını düşündük. Fakat oyun değilmiş… Aşağı indiklerinde, bodrumun ışık alan camları kırılmaya başlamış ve duvarların içinden sesler gelmeye başlamış. Biz de buna inanmayıp aşağı indik. Gördüğümüz şey, sonunda bizi de korkutmuştu. Orada, bir şeyler fazlaydı ve bunu bir insan, bizden habersiz yapamazdı. Anahtarlar da bizdeydi. Oradaki masa ve bıçak…
Resmen kanlıydı ve o sırada içeriden yine o siyah şey dışarı çıktı. Artık altımıza kaçıracaktık. Kaçtık… En iyisi, herkesin evine gitmesiydi. Evlerimize döndük. Ben, durmadan dua ediyordum. En sonunda, anneannem bizde kaldığı için salonda yatacağımdan, eşyalarımı aldım ve salona gittim. Uyumak için gözlerimi kapadığımda hep bir ses duyuyordum. Bunlar, sanki birinin bana doğru yürüdüğü ve yaklaştığı ayak sesleri gibiydi.
Gözümü açtım ve sesler kesildi. Tekrar gözümü kapadığımda, yine bir şeyler yaklaşıyor gibiydi. Hemen gözümü açtım. Dayanamıyordum… Çığlık atacaktım… En sonunda bildiğim bütün duaları okudum ve uyudum. Fakat çare etmedi. Resmen içimden bir ses, “Kesinlikle dua etme ve gözünü açma!” diyordu. Dayanamamıştım. Birden çığlık atarak kalktım ve içeriye koştum.
O gün, abimin yanında yattım. Ertesi gün uyandığımda, buluşma yerinde bir şeyler olmuştu. Sabah, o ışık girmeyen evde başkalarının da gölgeler görüp, sesler duyduklarını öğrendik. Hepimiz de delirmiş gibiydik. İyileşene kadar çıkamadık bir yere. Sonradan, bu oyunu yaparken birilerinin ruh çağırdığını öğrendik. Bir daha böyle bir şey yapmamaya kendime söz verdim…