Annem Değilse Kimdi?
Paranormal Hikayeler – Bir genç kız, annesi evde olmadığı zamanlarda eve gelen ve annesine benzeyen kadınla daha doğrusu varlıkla yaşadığı korkutucu olayın hikayesini anlattı.
O zamanlar 16-17 yaşlarımdaydım. Babam vardiyalı çalışıyordu. Annemse gündüzleri. Bir gün okuldan eve gelmiştim ve o dönem çok çalışıyordum. Sınavlar beni çok boğmuştu. Eve geldiğimde babam gece vardiyasından dönmüş, o yorgunlukla kendini kanepeye atmıştı. Ben de mutfağa geçip bir şeyler hazırladım.
Babamı da uyandırmak istedim fakat öyle derin uyuyordu ki seslendiğim halde beni duymadı. Yemeğimi yedim. Tam duşa girecekken kapı çaldı. Açtım; annemdi. Saat ikiye geliyordu annem işten izin aldığını, başının çok ağrıdığını söyledi. Ben de o sıra duşa girdim. Duşumu aldıktan sonra giyinirken içeriden tuhaf tuhaf sesler geliyordu.
Köpek hırıldaması gibi ürperticiydi. “Anne!” diye seslendim. Cevap gelmedi. Sonra evimizin kapısı kapandı. Banyodan çıktığımda annemin olmadığını fark ettim. Komşuya gittiğini düşündüm ve telaşlanmadım. Derken akşam oldu. Babam da uyandı. Yemek hazırlaması için annemi bekliyordu. Kapı çaldı. Gelen annemdi.
“Neredeydin?” dedim. “İşteydim kızım. Nerede olacağım!” demez mi! Annem işteyse gündüz eve gelen kimdi peki? Anneme hemen durumu anlattım. O da inanmadı tabii. “Sınavların var. Çok çalışıyorsun kızım” deyip, dalgacı bir gülümseme attı. Haklıydı da… Birden banyoda giyinirken duyduğum hırıldama sesleri geldi aklıma ve iyice korkmaya başladım.
Aradan birkaç gün geçti aynı o günkü gibi okuldan geldim ama olayın etkisi hala üzerimdeydi. Babam uyuyordu. Annem işteydi. Mutfağa geçtim. Kapı çalındı. İçimde kötü bir his… Kapıyı açtım; annemdi. Öyle şaşkındım ki ayaklarına bakma cesareti bile bulamadım. “Ne bakıyorsun kızım öyle? Çekil de soluklanayım azcık!” dedi.
Odaya geçerken ayaklarına baktım fakat eteği çok uzundu. Kendimi hemen mutfağa attım. Babamı kaldırırsam bana kötü bir şey yapar diye korktum. Annem olmadığından emindim çünkü annem cuma günleri mümkün değil izin alamazdı işten. Mutfakta elim ayağıma dolandı. “Ne yapacağım?! Ne yapacağım?!” diye dört döndüm.
Odanın kapısını kapattığını duydum ve yemek hazırlıyormuş gibi yaptım. Mutfağın girişinden beni seyrediyordu ama ben yüzüne bakamıyordum. Bana baktığını, izlediğini hissedebiliyordum. Kalbim yerinden fırlayacaktı sanki. Korktuğumu anlamasın diye “Ee… Anne nasıl geçti günün?” dedim ve yüzüne baktım. Bakmaz olaydım!
O nasıl bir yüz! Gözleri ceviz büyüklüğünde, gri, kaşları yoktu, ağzı düzdü, dudakları yoktu, burnu da yanlamasınaydı. O şeyi görmemle bayılmışım. Kendime geldiğimde gitmişti. Babamın sesine uyanmışım sanırım. İçeri girdim hemen babama anlattım. İnanmadı tabii ki. Anneme anlattım. Annem, babamla “Bu kızı psikiyatriste mi götürsek acaba?” demeye başladı.
Artık aklımdan şüphe ediyordum. Hayal değildi, hepsi gerçekti çünkü daha önce böyle şeyler yaşamadım. İlk kez geldi başıma. Korku filmi bile izlemeyen bir insandım. Bir süre sonra konu kapandı. O olaydan sonra telefonlar geliyordu “Kızım parktayım, gel. Alışveriş yaptım poşetleri taşımama yardım et” derdi. Bir yıl boyunca dışarı çıkamadım.
Kapının dürbününden bakmadan kapıyı açamadım. Böyle şeyler insanın başına gelebiliyor. Aklını bile yitirmesine neden olabilir. Aklı yerinde olmayan birini izleyin; sürekli biriyle konuşur gibi hareketler yapar, bağırır, korkar, el kol hareketleri yapar… Bence o insanlar, bizim görmediğimiz varlıkları gördükleri için o durumdalar.
Sonra o evden taşındık. İki yıl önce babamı kaybettim. Şu an normal hayatıma devam ediyorum. Allah kimsenin başına vermesin bu tür olayları…